چایی سبز کیلویی حاوی ویتامین C بیشتری نسبت به چای سیاه و اولانگ است.
محتوای کل ویتامین C در برگ های چای در طول فرآیند تولید چای های تخمیری کاهش یافت، با این حال داده های کتابشناختی در مورد محتوای ویتامین C در چای سبز کمیاب است.
با توجه به اینکه مصرف چای سبز در رژیم های غذایی غربی (به جز مراکش) کمیاب و گاه به گاه است، سهم آن در کل دریافت آنتی اکسیدان رژیم غذایی کم است.
به عنوان مثال، Pulido و همکاران سهم پر مصرف ترین نوشیدنی ها را در دریافت آنتی اکسیدان در رژیم غذایی اسپانیایی ارزیابی کرد.
میزان مصرف با روش FRAP 1623 میلی گرم ویتامین E و 598 میلی گرم ویتامین C برآورد شده است.
چای تنها 3 تا 5 درصد از کل را تشکیل می دهد، در حالی که قهوه و شراب قرمز سهم اصلی را تشکیل می دهند.
با این حال، تمام خواص ذکر شده در بالا نشان می دهد که چای سبز می تواند جایگزینی برای سایر نوشیدنی های پرمصرف باشد که دارای محتوای انرژی یا کافئین بالاتری هستند و از نظر قند، الکل، CO2 و غیره غنی تر هستند.
نوشیدن چای به دلیل خواص طراوت بخش، طعم کمی تلخ، اثر چسبندگی کم و بوی میوه ای و مطبوع آن، راه بهینه ای برای مبارزه با تشنگی است.
تهیه آن آسان، بدون عارضه و متنوع است (می توان به آن لیمو، نعناع، دارچین و… اضافه کرد).
اثرات مضر چای بیش از حد مصرف (سیاه یا سبز) به دلیل سه عامل اصلی است: (1) محتوای کافئین آن، (2) وجود آلومینیوم، (3) اثرات پلی فنول های چای بر فراهمی زیستی آهن.
مصرف روزانه چای سبز عملکرد شناختی و روانی حرکتی بزرگسالان سالم را به شیوه ای مشابه قهوه بهبود می بخشد، اما چای سبز (که حاوی کافئین کمتری است) کمتر از قهوه کیفیت خواب شبانه را مختل می کند.
لین و همکاران محتوای کافئین موجود در همان نوع چای را که توسط فرآیندهای تخمیر متفاوت تولید می‌شد مقایسه کرد و به این نتیجه رسید که سطح کافئین به ترتیب زیر ارائه می‌شود: چای سیاه چای اولانگ چای سبز برگ چای تازه.
